نانو در جنگ های صلیبی

 

در قرن 17 میلادی، اروپایی هایی که در جنگ های صلیبی شرکت داشتند، با کابوس « شمشیرهای دمشقی » روبرو بودند. این شمشیرها دارای خواصی ویژه بودند که در شمشیرهای اروپاییان وجود نداشت. مشخصه این شمشیرها نوارهای موجی شکل روی آنها بود و همچنین استحکام بسیار عالی و لبه ای تیز و برنده که می توانست پارچه ای حریر را در هوا بشکافد. این شمشیرها در عین استحکام فوق العاده، بسیار انعطاف پذیر و قابل خم شدن از دسته تا نوک بودند.

این شمشیرها در سال 900 تا 1750 میلادی طبق یک شیوه نامه باستانی و به روشی خاص از قطعاتی از فولاد پر کربن معروف wootz ( که در هند قدیم تهیه می شد) ساخته می شد. البته شیوه نامه ساخت این شمشیرها در اواخر قرن 18 میلادی گم شد. شمشیرسازان اروپایی هرگز نتوانستند مانند این شمشیرها را بسازند و تلاش های آنها برای پی بردن به راز ساخت این شمشیرها ناکام ماند.

در سال 2006، محققان دانشگاه فنی درسدن ( Dresden ) آلمان به بررسی یک نمونه از این شمشیرها که در موزه تاریخی برن ( berne  ) در سویس نگهداری می شود پرداختند. این شمشیر را فردی به نام اسدالله در قرن 17 ساخته است. محققان در بررسی های خود نانو لوله هایی از جنس کربن مشاهده کردند و درون آنها نانوسیم های سمنتیت یک ترکیب شیمیایی بسیار سخت و شکننده که درون برخی فولادها وجود دارد را تشخیص دادند. آنها ویژگی های بی نظیر این شمشیر را نتیجه وجود این ساختار دانستند. سازندگان این شمشیرهای دمشقی با تلاش و کسب تجربه و بهینه کردن روش ساختبرای رسیدن به این خواص عالی به این دستورالعمل پی بردند و توانستند در بیش از 400 سال پیش نانو لوله های کربنی را در لبه های برنده شمشیرهایشان ایجاد کنند.

بر طبق گزارش های موجود، در تولید فولادهای wootz هندی از نوعی مواد معدنی مخصوص هندی و همچنین چوب و برگ گیاهان خاصی استفاده می شد. منابع این مواد معدنی در طول قرن 18 میلادی به تدریج کاهش یافت و مانع از ادامه تولید این شمشیرها توسط صنعتگرانی شد که از اهمیت وجود این مواد برای تولید شمشیرهایشان اطلاعی نداشتند.

محمدرضا فهیمی
محمدرضا فهیمی
کارشناس معماری

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *